تفاوت روش تنش مجاز"ASD" و روش مقاومت نهایی"LRFD" در طراحی سازه به صورت کاملا مختصر
روش الاستیک:
تا سال ۱۹۵۰این نوع سازهها براساس روش ASD یا تنش مجاز طراحی میشدند و به عبارت دیگر طراحی اعضاء فلزی این نوع سازه بگونه ای صورت میگرفت که اعضاء براثر بارهای وارده از حد الاستیک خود خارج نشوند و استفاده از این روش تاکنون نیز در اکثر کشورهای جهان از جمله ایران ادامه داشته و آئین نامههای داخلی کشور ایران و فصل دهم مقررات ملی ساختمان نیز براساس این روش تدوین گردیده است .
ضریب اطمینان بارهای وارده و مقاومت در این روش طراحی به شکل زیر است :
ضریب مقاومت = ضریب بار
برای مثال ضریب اطمینان مقاومت کششی فولاد ۰٫۶ یعنی fb=0.6fy میباشد .
۲- روش پلاستیک یا خمیری:
از سال ۱۹۸۰ با افزایش کیفیت مصالح و ارتقاء سطح کیفی اجرا ، روش پلاستیک یا مقاومت نهایی LRFD بعنوان یک روش علمیترو اقتصادی تر در بعضی از کشورها جایگزین روش ASD یا الاستیک گردید .
در این روش به اعضاء سازهها اجازه داده میشود براثر بار وارده ناشی از بارگذاری از حد الاستیک خود خارج و به حد پلاستیک یا خمیری خود برسند و همین موضوع باعث افزایش مقاومت اعضاء و کاهش هزینه ساخت و اقتصادی تر شدن سازه میگردد .
ضریب اطمینان بارهای وارده در بارگذاری این نوع سازههای و ضریب اطمینان مقاومت به شکل زیر میباشد :
ضریب مقاومت = ضریب بار
همانگونه که میبینیم ضرایب تنها در بار اعمال میشوند .
این روش بدلیل نیاز به رعایت استانداردهای مصالح و افزایش کیفیت اجرا در بیشتر کشورها از جمله ایران مورد استفاده قرار نگرفته است و اجرای این روش طراحی میبایست متناسب با افزایش کیفیت مصالح و ارتقاء کیفی اجرایی سازههای فلزی در کشورهای مختلف صورت گیرد .
این آیین نامهها بر اساس مقررات ملی مبحث ۱۰ با ویرایش ۸۷ میباشد:
برای روش تنش مجاز :
باید در ETABS از ایین نامه AISC-ASD89 که تطابق خیلی نزدیکی با مبحث دهم دارد استفاده کنیم
برای روش حدی نهایی :
باید در ETABS از آیین نامه AISC360-05/IBC2006 استفاده کنیم که این آیین نامه هم تطابق در حد ۹۵ درصد با مبحث دهم دارد.
ASD :allowable stress design
LRFD:load and resistant factor design